Swego czasu Józef Nowicki (1917-1989), jeden z czołowych badaczy rozwoju polskiej myśli ekonomicznej, w książce „Luminarze polskiej teorii ekonomii XX wieku” zamieścił następującą wypowiedź: „Gdybyśmy zaś warunki te uwzględnili, pamiętając w szczególności, że co najmniej przez ćwierćwiecze polscy uczeni byli oderwani od swojego ekonomiczno-narodowego podłoża, a od prawie pięćdziesięciu lat rozwój polskiej ekonomii płynie podwójnym nurtem: krajowym i emigracyjnym, to waga wkładu polskich uczonych do rozwoju światowej teorii ekonomii musiałaby być poważnie zwiększona. Daje to – moim zdaniem – podstawę do obrony tezy, że polskiej ekonomii należy się trzecie miejsce w Europie, a czwarte na świecie: po Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Szwecji. Najpoważniejsza przyczyna tego, że dotychczas przekonania tego nie podziela reszta świata, leży w tym, że polskie publikacje nie są w świecie znane, bo nie publikujemy ich (poza nielicznymi wyjątkami) w języku angielskim, który w nauce jest – i długo jeszcze pozostanie – najważniejszym językiem międzynarodowym. I czy nam się to podoba, czy nie, dopóki nie zaczniemy w języku tym publikować swoich prac, oczywiście tylko tych, które na to zasługują, dopóty nikt poza Polakami nie będzie ich znał. Wbrew oczywistym faktom Polska pozostanie białą plamą w zakresie wkładu do rozwoju światowej teorii ekonomii”.

W wypowiedzi Józefa Nowickiego dwa elementy wymagają podkreślenia:

• miejsce polskiej myśli ekonomicznej w tzw. światowej myśli ekonomicznej (określone użyte przez przedstawiciela myśli polskiej),
• niewielka znajomość polskiej myśli ekonomicznej poza granicami Polski (także w ocenie przedstawiciela myśli polskiej).

Po pierwsze, nie miejsce tutaj (a w przyszłości w księdze Polska Encyklopedia Nauki: Ekonomia), aby oceniać poprawność umieszczenia przez Józefa Nowickiego polskiej myśli ekonomicznej tak wysoko w ogólnoświatowym dorobku, niemniej jednak wypowiedź ta dowodzi, iż wybranie ekonomii jako jednej z ośmiu nauk do Polskiej Encyklopedii Nauki jest uzasadnione.